sona yakınım, sana uzak

s/O’na yakınım, sana uzak..

Pandoralar yüreğimde tutsak...

Hayat paylıyor düşlerimi...

Kurduğum kentlerin orta yerinde günahkar bir acının,

Hüzünle yoğrulmuş gülüşü oluyorum.

Soyut bir imgenin üzerinde iğne oyasıyım,

Ve ben bile dokunamıyorum.

Geç kalmışlık ve inilti çıngırakları var kahırlı geleceklerde,

Düşlediğim tarihin ertesinde...

Yok oluşlar biçiyor artık kefenimi

Ve yarınlara ektiğim sızılar...



Tek çare; s/O’na yakınım, sana uzak...

Tek gidişlik yolun kaldırımları ak...

İhanetin kursağında kalmışlıklarım var,

Yakın tarihli alacaklarım var,

Ve ben açmadıkça inadına kapanmaz sayfalarım...

Bu düzlük birazda kumpas...

Yolun sonunu uçurum köprüleri...



s/O’na yakınım, sana uzak...

Kan tutuyor beni...

Yanışım ilk değil nasılsa,

Dumanım ezelden beri tütüyor.

Hangi sona daha yakınsa sonum,

Orada giydirsin hükmümü,

Ki ben rengimi kızıl gölgelerin nefesinden alıyorum...

Ve dilimde aynı cümleyle başlıyorum “dua”ma

“s/O’na yakınım, sana uzak”...